تمرینات ورزشی و وارفارین در مدل‏ های انفارکتوس ‏قلبی

در کتاب حاضر، تغییرات شاخص‌های آسیب کلیوی همراه با کلسیفیکاسیون عروقی در شرایط سکته قلبی القاء شده، ارزیابی شد. بر اساس متغیرهای اندازه گیری شده و بررسی تمام فاکتورها، ارتباط بین آسیب های قلبی کلیوی و تخریبات ناشی از آنها آشکار شد. مصرف وارفارین در برخی شرایط به تنهایی نتوانست در کنترل این شاخص ها مؤثر باشد. از طرفی، استفاده از تمرینات تداومی و تناوبی در کنترل ریسک فاکتورهای آسیب قلبی عروقی و کلیوی بعد از MI مؤثرتر بود.
عامل وارفارین مجزا از تأثیراتی که بر مقادیر ویتامین K بر جای میگذارد، میتواند خود به عنوان یک عامل مضر در راه اندازی مسیر سیگنالی کلسیفه شدن عروقی (از مسیر c-MGP) عمل کند که پیشنهاد میشود در مطالعات آتی نیز این مسیرهای سیگنالی عروقی با تمرین و وارفارین ارزیابی شود.
در مجموع، با توجه به نتایج به دست آمده اثر مخرب احتمالی وارفارین در بیماری قلبی، میتواند به آسیب کلیه ختم شود. با وجود اینکه توضیحات بالینی برای مصرف وارفارین به خوبی توصیف شده اما مصرف آن میتواند آسیب زا باشد. با این حال، خطرات حوادث ترومبوآمبولیک باید در نظر گرفته شود. لذا باید راهکارهای درمانی جدید در کنار تجویز وارفارین اعمال شود. توانبخشـی‌ قلبی مبتنی بر ورزش یک درمان مؤثر در کاهش رمودلینگ پس از انفاركتوس قلبی است. انتخاب نوع ورزش مناسب، به ویژه برای بیماران قلبی، همچنان به عنوان یک بحث باقی مانده است زیرا تمرینات ورزشی مختلف تأثیرات متفاوتی بر شاخص های انعقادی بر جای میگذارند. در مطالعه حاضر، مشخص شد که استفاده از تمرینات ورزشی طولانی مدت به ویژه هوازی تداومی در تعامل با وارفارین، کنترل بهتری بر تخریبات این دارو در شرایط MI دارد. با این وجود، پیشنهاد میشود دوزهای درمانی مختلف با تمرین ورزشی برای مهار آسیب کلیوی مجدداً ارزیابی شود.